آخرین کوچ آقا معلم؛ مردی از دیار کوچ و تفنگ

به گزارش دَبی بلاگ، او را باید حافظه قرن معاصر عشایر نامید. مردی که ازسال 1286 شمسی و از قرن بدون جاده و ارتباطات، قرن تفنگ و یاغی گری، پا به قرنی گذاشت که برای باسوادشدن در آن هیچ مانعی جز خواستن نیست و حالا به سوی ابدیت کوچ کرد.

به گزارش خبرنگاران به نقل از ایرنا، مردی که سرانگشتانش سفید از گچ بود و شانه هایش رد تفنگ داشت میرزا ابوالحسن حسینی نیک مردی که همراه بچه های این دیار کوچ کرد تا مجهز به سلاح دانش شوند بیست و هفتم آذر آخرین کوچش پرواز به سوی ابدیت را در تقویم عشایر کهگیلویه و بویراحمد ثبت کرد.

میرزا ابوالحسن حسینی, نخستین معلم کهگیلویه و بویراحمد، از سال 1315 کار معلمی را در عشایر طایفه نگین تاجی بویراحمد به صورت ورد به ورد شروع کرد و تا سال 1362 در این عرصه به آموزش شاگردان خود پرداخت و 47 سال از عمر خود را صرف تعلیم و تربیت کرد.

او معلم روزگاری است که دولت در قبال تحصیل و تدریس عشایر مسئولیتی نداشت و حق الزحمه یک تومانی معلمان عشایری را هر ماه خانواده ها پرداخت می کردند پس هم آنهایی که به کلاس درس می آمدند با عشق می آمدند و هم آنهایی که با این شرایط حاضر به تدریس بودند با عشق درس می دادند.

اما میرزا ابوالحسن نه تنها به بچه ها این دیار خدمت بزرگی کرد که زنان و دختران عشایر را از کنج عزلت بیرون کشید.

خوب می دانست دختران بویراحمدی به دلیل فرهنگ جامعه از درس خواندن نزد مردها خجالت می کشیدند پس برای نخستین بار موضوع استخدام معلم زن عشایری را که تا پیش از آن بی استفاده مانده بود، عنوان نمود و محمد بهمن بیگی, مسئول آموزش عشایر ایران نیز به سبک خود توانست وزیر آموزش و پرورش و دولت را قانع کند تا این مطالبه اجرایی گردد.

هم, زنان از معلمی استقبال کردند و هم دختران برای ورود به کلاس های درس مشتاق شدند و این خدمت بزرگی به دختران و زنان عشایر بود.

21 اردیبهشت سال 1331 توانست از امتحان سخت دکتر محمود حسابی در بویراحمد سربلند بیرون بیاید بعد هم بهمن بیگی او را به عنوان نماینده عشایر کشور در بویراحمد منصوب کرد و مدت دوسال با 97 دانش آموز در پاتاوه و مدت چهار سال نیز در طایفه نگین تاجی به کار معلمی مشغول شد و پس از زحمات فراوان همه شاگردانش معلم شدند.

پس از آن با همراهی دکتر حسابی 12 نفر را برای شغل معلمی شناسایی کردند. انتخاب 12 نفر برای معلمی عشایری به نظر کار ساده ای می آید اما این اتفاقات مربوط به زمانی است که در شهر یاسوج حتی عکاسی هم وجود نداشت و معلم ها برای تشکیل پرونده و 12 قطعه عکس پرسنلی مجبور بودند به اردکان فارس بروند!

حسینی جایی گفته بود استان کهگیلویه و بویراحمد سال ها از مدرسه و آموزش و پرورش محروم بود ولی با برنامه هایی که دکتر حسابی و بهمن بیگی اجرا کردند حق بزرگی بر گردن روستاها و عشایر دارند.

با این حال میرزا خودش هم کم حق به گردن جامعه عشایری ندارد. اگر چه سیاست های کلان را بهمن بیگی و حسابی پایه گذاری می کردند و از دولت می خواستند، اما او در خط مقدم آموزش سیار و کوچرو را پایه گذاری کرد و بعداز انتخاب معلمان هم تفنگ بردوش و قطار بر کمر در میان مناطق عشایری کوچ می کرد تا مشکلاتشان را حل نماید.

او معلم روزگاری بود که عشیره و طایفه و قبیله حرف اول را می زد و و معلم ها مجبور بودند در کنار تدریس به بچه ها روی فرهنگ جامعه عشایری کار نمایند تا از تعصبات و اختلافات بی خاتمه پالایش گردد.

میرزا ابوالحسن دانش آموز قرنی است که سوادشان را در کلاس زندگی می آموختند درس خواندن در فرهنگ و جامعه ای که تفنگ چین ها و جنگجوها تنها قهرمانانش بودند، کار هر کسی نبود.

اما او توانست از آن مرحله و از آن روزها و روزگاران سخت عبور کند و وارد قرنی گردد که در هر روستا و ورد عشایری پرچم یک مدرسه بالاست و کمتر دانش آموزی می داند برای برپا شدن ستون این مدارس چه کوشش ها که نشده است.

27 آذرماه، آقا معلم پس از نیم قرن کوشش برای فرزندان این مرز و بوم، به دنیای ابدی کوچ کرد و نزدیک به یک قرن خاطره را با خود به گور برد.